جولی براون در کتاب خود به نام «اوتیسم و سندروم آسپرگر چگونه روی نوشته‌های ادبی تاثیر گذاشته‌است» شاعر کلاسیک، امیلی دیکنسون را ذکر می‌کند. براون بخشی از یک گروه بزرگ است که معتقدند دیکنسون نشانه‌های زیادی از اوتیسم را در خود داشته‌است: او شعر هایی را که در زمان او بسیار غیرمتعارف بودند، می‌نوشت، بسیار انزواگرا بود، با کودکان به راحتی ارتباط برقرار می‌کرد، لباس‌های متفاوتی می‌پوشید و شیفته‌ی گل‌های معطر و بسیاری چیزهای دیگر بود.

در حالی که نویسنده‌ی بیوگرافی دیکنسون، لیندن گوردون، اصرار دارد که صرع چیزی بود که سبب شده بود دیکینسون انزواطلب باشد، متخصصان پزشکی می‌گویند احتمال رخ دادن صرع در افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند بیش‌تر است.